برای فرشته ی کوچکم که در خاک آرمیده است

آخر شب بود و پریا خواب ، سری زدم به گنجینه ی خاطراتم و با مرور کردنشون رفته بودم تو حال و هوای

روزایی که قلمم پیشم بود و دفترم کنارم ...

بعضی از خاطرات پاک نویس شده بودن و بعضی دیگه هنوز چرک نویس بودن و منتظر روزی که دوباره وقت

کنم و مرتب بنویسمشون تو همون دفتر ؛

تو این بین چشمم خود به یه تکه کاغذ که خاطرات از دست دادن فرشته ی آسمونیم محمدطاها بود ؛

تصمیم گرفتم اونو به عنوان یه پست برای دخترم به یادگار بزارم تا همیشه یادش باشه یه داداش داره که

تو آسمونه ، پریا رو دوست داره و نظاره گر زندگیشه . . .

آخر شب بود و پریا خواب ، سری زدم به گنجینه ی خاطراتم و با مرور کردنشون رفته بودم تو حال و هوای

روزایی که قلمم پیشم بود و دفترم کنارم ...

بعضی از خاطرات پاک نویس شده بودن و بعضی دیگه هنوز چرک نویس بودن و منتظر روزی که دوباره وقت

کنم و مرتب بنویسمشون تو همون دفتر ؛

تو این بین چشمم خود به یه تکه کاغذ که خاطرات از دست دادن فرشته ی آسمونیم محمدطاها بود ؛

تصمیم گرفتم اونو به عنوان یه پست برای دخترم به یادگار بزارم تا همیشه یادش باشه یه داداش داره که

تو آسمونه ، پریا رو دوست داره و نظاره گر زندگیشه

.

.

.

می خوام از تو بنویسم ، آری تو فرشته ی کوچک و دوست داشتنی ام ، تو که با آمدنت آسمان زندگی ام

غرق در روشنایی و زیبایی شده بود .

تو که وجودت ، وجودم را لبریز از شادی و نشاط و امید به آینده ای روشن می کرد .

تو که لحظه های تنهایی ام را پر می ساختی و ایمانم را محکم تر .

تو که با آمدنت آن قدر دنیا را زیباتر می دیدم که هر لحظه بیشتر محو تماشایش می شدم .

تو که با آمدنت تمام زیبایی های دنیا را یک جا برایم به ارمغان آورده بودی .

.

.

.

آه چه بگویم

       که همه ی این دلخوشی ها ، خوبی ها و قشنگی ها در چشم برهم زدنی از بین رفت ،

     و طومار آن همه زیبایی در لحظه ای پیچیده شد.

چنان قلب کوچکت ناگهان از کار ایستاد که قلب من هنوز باورش نشده  است ،

آری ...

و آن همه که با آمدنت آمده بود با رفتنت ، رفت .

و مرا در غمی بی نهایت فرو برد .

غم از دست دادن تو غم کمی نیست که دیگران چنان با تعجب به تماشای من ایستاده اند که گویی

انسانی فرا زمینی را در جلوی چشمان خود می بینند .

و یا از من این چنین شکیبایی را انتظار دارند .

جگر گوشه من است که دیگر نیست ،

نشاط روح و جسم من است که پرگشوده و از خانه ام کوچ کرده است ،

آرام روان من است که آرام خارج از هر هیاهویی در زیر خاک پنهان گشته است .

این ها چه می گویند ، می خواهند گریه کردن را هم از من بگیرند ،

دلم می خواهد آن قدر گریه کنم که دیگر هیچ چیز را نبینم ،

 نه زمین را ،

نه آسمان را،

نه انسان را ،

نه نور را،

     که نور او بود که رفت .

در دنیای من غیر از تاریکی هیچ نیست .

غیر از ظلمت و ترس و وحشت هیچ نمی بینم ،

خدایا ...

ای خدای مهربان ..

می دانم هر قضایی را حکمتی است ،

و هر حکمتی را آزمونی .

پس یاریم بنما تا از جایم برخیزم و ایمانم را دوباره به دست بیاورم   . . .