نفس حقیر !
نفس حقیر ! هفت جا ، نفس خویش را حقیر دیدم .
نخست : هنگامیکه به پستی تن می داد تا بلندی یابد .
دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان ، میپرید .
سوم : آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید .
چهارم :آنکه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند ، خود را دلداری داد .
پنجم : آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست .
ششم : آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود
هفتم : آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت .
جبران خلیل جبران
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
