درد دل مامانی و معذرت از پریاگلی

دختر گلم

می دونم تو این چند وقت نتونستم مثل قبل بیام وبلاگت و خاطرات زیبا و دوست داشتنیت رو بنویسم شیرین کاری ها و شیرین زبونیایی که تو رو از نظر من زیباترین و شگفت انگیزترین مخلوق خدا می کنه همون طور که همه ی مامانای دیگه این نظر رو نسبت به فرزندان خودشون دارن ،

دورغه اگه بگم همه چیز رو براهه ،

من هنوز تو یه شوک بزرگم سعی می کنم اونو بروز ندم ولی درونم غوغاییه ، 

البته می دونم گذر زمان گرد فراموشی رو همه ی خاطرات گذشته می کشه و گرفتاری های روزمره باعث می شه کمتر به اتفاقاتی که اطرافمون می افته فکر کنیم ،

ولی بعضی وقایع نه غبار فراموشی می گیره و نه روزمره گی ها اونا رو تحت تأثیر قرار می ده .

مثل آتش زیر خاکستر .